مرادی بافقی مهین برادر و استاد مولانا وحشی بافقی بود و این هر دو { شاگردان } شرف الدین علی بافقی هم معدود و داد سخن به خوبی می داد و معانی خوش آیین طبعش را عین مقصود مراد از اوست . وی در عنفوان جوانی می میرد و وحشی بافقی اشعار برادر را بدون ذکر تخلص در دیوان خود می آورد تا از اشعارش متمایز گردد . وحشی بافقی ترکیب بند مشهوری در مرگ او سرود :

آه اي فلک ز دست تو و جور اخترت                                                کردي چو خاک پست مرا، خاک بر سرت

 مشمار برق آه جگر سوز من به هيچ                                               با خاک تيره گر ننمايم برابرت

تا چند تلخ کام جهان را کني هلاک                                    هرگز تهي نمي‌شود از زهر ساغرت

چندين شکست کار من دلشکسته چيست                            اي هرزه گرد نيست مگر کار ديگرت

گو زرد از خزان فنا شو که هيچ بار                                               جز بار دي نديد کس از چرخ اخضرت

نسبت به من غريب طريقي گزيده‌اي                                  گويا هنوز شعله آهم نديده‌اي

ياران رفيق و همنفس و يار من کجاست                           مردم ز غم ، برادر غمخوار من کجاست

دارم تني به صورت طاووس داغ داغ                                               طوطی زبان نادره گفتار من کجاست

دل زار شد ز نوحه من نامراد را                                        اي همدمان مراد دل زار من کجاست

گوهرشناس و جوهري نظم و نثر کو                             جوهر فزاي گوهر اشعار من کجاست

در خاک رفت گنج مرادي که داشتيم                                               در ما را نماند خاطر شادي که داشتيم

مرادي خسرو ملک معاني                                                    سرافراز سرير نکته داني

سمند عزم تا زين خاکدان راند                                           هزاران بکر معني بي پدر ماند

 مزار مرادی در محله قلعه بافق مشهور به « پیرمراد » با بقعه ای گل و خشتی سالهای سال محل زیارت و طلب حاجت مردم بافق است .